• renee van zadelhoff

  • Over
    De voorstelling duurt ongeveer 50 minuten en speelt zich af in TANZMANSCHINE, een kubusvormige installatie van 8m x 8m x 5m. De ruimte is verdeeld in twee gebieden: de Arena waar de performer danst en het Observatiedek vanwaar het publiek op de performer neerkijkt. Door deze unieke setting bevindt het publiek zich tussen mens en machine. Een van de baanbrekende kenmerken van de voorstelling is de 360 graden geluidsplaatsing, die varieert afhankelijk van de locatie van de performer in de Arena. In de laatste scènes van de voorstelling worden de bewegingen van de danser een live schuifregelaar die het volume van het geluid dynamisch aanpast.

    Thema en Technische aspecten
    De voorstelling richt zich op de thema's clubbing, identiteit en existentieel "zijn" en maakt gebruik van een mix van mime-technieken en rave-dans. Deze elementen onderzoeken samen de complexiteit van sociale interacties, zelfperceptie en hoe we onszelf projecteren in verschillende omgevingen. Het geluidsontwerp speelt een cruciale rol, geïnspireerd door harde, donkere en sjamanistische technomuziek. Het geluid is niet alleen een achtergrondelement, maar wordt in de laatste scènes interactief, gestuurd door de bewegingen van de performer. Het lichtontwerp bevat strakke lijnen en geometrische vormen, waardoor een spelachtige sfeer ontstaat die de keuzes van de performer beïnvloedt en bijdraagt aan de algehele ervaring.

    Concept Niek Vanoosterweyck
    Performer Niek Vanoosterweyck
    Geluidsontwerp IGNOTA
    Licht ontwerp Hessel Hilgersom
    Geluidsingenieur Titus Duitshof
    Technische productie Titus Duitshof
    Productie Saskia Wieser
    Dramaturgie Saskia Wieser
    Begeleider Bas van Rijnsoever
    Beeld Niek Vanoosterweyck
    Dank aan Loes van der Pligt, Willem Weemhoff, Erik Lint, Fred Rodrigues, Renee Van Zadelhoff
    Mogelijk gemaakt door ID-Lab en de Mime opleiding

    Première op 29/11/2019 te the Academy of Theatre and Dance
    Gespeeld te Toneelschuur and Musis Arnhem for ITS Festival on Tour 2020, NDSM Theatre for OHIJ Festival 2020, Museumnacht 2022 Stedelijk Museum

    Ondersteund door

  • Hoe kunnen we gezien worden in een verdwijnende wereld?

    Ik besloot het licht te volgen en me erdoor te laten navigeren. Zodat ik zichtbaar blijf. Zodat ik er kan zijn. Gezien. In de schijnwerpers. Op de juiste plaats, op het juiste moment. Ik ga op in de commando's van de machine. Proberen voorop te lopen. Om zichtbaar te blijven binnen de installatie. De machine leidt me naar mijn uiterste grens van uitputting, van zijn. De strijd wordt meer en meer zichtbaar.
    Hoe kan ik het onzichtbare zichtbaar maken voor jou? Hoe kan ik breken met het licht zonder mijn stroom te verliezen? Door te luisteren en te bewegen, door te handelen en te reageren. Zo kan ik kiezen tussen ingaan tegen of werken met de onzichtbare kracht. Ik belichaam het onzichtbare om het zichtbaar te maken.

    ___

    In Tanzmanschine gebruiken we een infrarood camera, die boven de ruimte hangt. Deze camera projecteert onzichtbaar licht op de performer en is verbonden met Isadora (een communicatiesoftware). In Isadora gebruiken we de binnenkomende lichtgegevens om de licht- en geluidslandschappen te beïnvloeden. Door deze verbinding kan ik mijn omgeving beïnvloeden. Daarom moet ik de impact van de bewegingen op de onzichtbare machine ontdekken. Ik volg het licht om zichtbaar te blijven. Totdat het systeem mijn bewegingsruimte beperkt en mij tot uitputting dwingt. Door op de grond te vallen word ik onzichtbaar voor de camera. Ik herbegin mezelf om tegen het licht in te gaan en het geluid te controleren.
    De vragen die we opwerpen: Hoe verhouden we ons tot iets dat we niet kunnen zien? Wat zijn de onzichtbare vertalingen van onze handelingen? Hoe gaan we om met iets dat nooit lijkt op te houden?

    ___

    Als ik begin, heb ik focus nodig en een leeg hoofd. Al mijn aandacht gaat naar het geluid, het lichaam en het licht. Tijdens het uitvoeren merkte ik dat als ik alle lichten uit mijn hoofd zou leren, mijn hersenen te druk zouden zijn om te reageren. Om zo snel te kunnen reageren als de machine vraagt, ben ik verplicht mijn intuïtie, mijn zintuigen en mijn reflexen te volgen.  De machine stopt niet, dus de enige optie is om je er volledig aan over te geven. Ik heb een winnaarsmentaliteit, dus fouten maken dwingt me om nog preciezer te zijn. En als ik niet goed genoeg luister, zijn fouten onvermijdelijk. Het brengt me in een speciale toestand die me op de been houdt.